…będzie zakończenie. Jedno z moich ulubionych:
Ach, jakże było miło – gdy już wszystko zostało zjedzone i wypite, gdy się już wszyscy nagadali o wszystkim i natańczyli do upadłego – wracać do domu o cichej godzinie przed wschodem słońca, żeby się wyspać!
O tej porze Czarodziej odlatuje na koniec świata, a mysia mama wraca do swej norki – oboje równie szczęśliwi.
Lecz może najszczęśliwszy jest Muminek, który z mamusią idzie do domu przez ogród, gdy księżyc blednie o świcie, a drzewa poruszają się lekko na porannym wietrze od morza.
Teraz chłodna jesień wkroczy do Doliny Muminków. Bo inaczej jakże mogłaby znowu przyjść wiosna?
Czy można nie zazdrościć Muminkowi?
Tove Jansson, W Dolinie Muminków, tłum. Irena Szuch-Wyszomirska, Nasza Księgarnia 1981
Zapraszam do przeczytania
Jedziemy na wycieczkę, bierzemy książki w teczkę…
Marzenie i klęska (Tove Ditlevsen, „Ulica dzieciństwa”)
Co się kryje za przenośnymi drzwiami? (Tom Holt, „Przenośne drzwi”)
„Okręt, który morze ukochało szczególnie” (Stanisław Biskupski, „ORP »Orzeł« zaginął”)
Wyperswadowana miłość (Jane Austen, „Perswazje”)
Baśnie walczącej Warszawy (Zofia Lorentz, „Mali bohaterowie”)
Czytajcie „Położną”! (Jennifer Worth, „Zawołajcie położną”; „Shadows of the Workhouse”; „Farewell to the East End”)
(Odwiedzono 295 razy, 1 razy dziś)
Nie można! Cudne zakończenie, zapowiadające mniamuśną lekturę :) Wiesz, że nie pamiętam, czy czytałam/czytano mi Muminki? Chyba trzeba to nadrobić.
Mnie chyba nie czytano, sam czytałem jako pierwszą rzecz wypożyczoną z biblioteki. Ale najpierw babcia dała mi na urodziny „W Dolinie” i mam ten egzemplarz do dziś. O Muminkach będzie więcej już wkrótce…