Lampucera bagienna z ciekłowodorostami (Maja Lidia Kossakowska, „Grillbar Galaktyka”)

 


 
Jak co rano Hermoso Madrid Iven, szef kuchni wielkiej restauracji „Płacząca Kometa”, wybiera się na targ, by kupić najbardziej egzotyczne przysmaki ze wszystkich stron galaktyki. Nic nie jest zbyt drogie ani zbyt dziwaczne dla smakoszy, którzy tłumnie się zbiegają, by kosztować egzotycznych dań. Tego dnia Iven nie jest w dobrym humorze. Konkurencja podkupiła mu głowobrzuśca, którego można by podać na zielonogronnym laudyjskim grzywaczu ponczowym. Rozczarowanie nieco łagodzi znalezienie zwilca szczurzopyskiego, co znaczy, że klientela „Komety” uraczona zostanie jego mięsem na płatkach czarnotrufli z Jugot. Iven nie może się jednak skupić na swoim popisowym daniu, bo ma na głowie kontrolę z Ministerstwa Odżywiania, które tylko czyha na każde potknięcie restauratorów, a na dodatek ostro propaguje dietetyczną nowinkę: zieloną, zbilansowaną odżywkę ze Śluźni.

Iven nie należy do osób szczególnie cierpliwych czy taktownych, naraża się więc unijnemu inspektorowi. Jednak wkrótce negatywny raport urzędola przestaje mieć znaczenie – kucharz musi uciekać przed potężną fraternią Y, której główny mafioso padł martwy po zjedzeniu posiłku przygotowanego przez Hermosa.
„Grillbar Galaktyka” pochłania od pierwszej strony – już wycieczka przez kuchnie „Komety” zapiera dech: pełno tam dziwaków oddanych sztuce kulinarnej, drażliwych i skłonnych do awantur, które łagodzić musi szef, a na głowę może spaść tajemniczy pasożyt z kosmosu. Mistrzom patelni i noża nic nie straszne i wróg w końcu ląduje na talerzach klienteli. Uciekający przed mściwymi gangsterami Iven rzuca się w wir wszechświata, który wyrzuca go w coraz dziwniejszych miejscach i w coraz podlejszych garkuchniach. Dzięki swoim talentom i nowo poznanym przyjaciołom nasz szef staje jednak przez szansą na uratowanie ludzkości przed monotonią gastronomiczną i czymś znacznie gorszym.
Humor, wyobraźnia, niesamowite tempo, nawiązania do klasyki SF – nawet taki profan jak ja rozpoznał aluzje do cyklu Gwiezdnych wojen, skojarzył mi się też Galaktyczny smakosz Jamesa White’a, a kto wie, co tam się jeszcze kryje – to bardzo smakowita mieszanina, danie, od którego trudno się oderwać. Lepiej jednak nie czytać na głodniaka, bo nagłą chęć na lampucerę bagienną przyrządzoną z ciekłowodorostami z astralem trudno będzie zaspokoić. Zawsze jednak można postawić sobie pod ręką talerz kanapek ze smalcem albo paczkę słonych paluszków, chociaż to niezupełnie to samo.
Maja Lidia Kossakowska, Grillbar Galaktyka, Fabryka Słów 2011.
(Odwiedzono 433 razy, 1 razy dziś)

39 komentarzy do “Lampucera bagienna z ciekłowodorostami (Maja Lidia Kossakowska, „Grillbar Galaktyka”)”

  1. Mam niejasne wrażenie, że tym razem pani Kossakowska mi się nie spodoba. Z Twojej opinii wyłania się bowiem obraz nagromadzenia dziwności, co trawię tylko u Lema, a i to w małych dawkach. Niemniej jeśli wpadnie mi w ręce, to spróbuję.

    Odpowiedz
    • Najbardziej mi podeszła Ruda sfora. Te tam o aniołach mniej, nie przepadam za skzydlatymi istotami. ;)
      Zrozumiałam, że są dziwne stworzenia, z których robione są potrawy o dziwnych nazwach. Skojarzyło mi się ze Szpitalem kosmicznym bodajże (głowy nie dam, bo nie doczytałam), gdzie było sporo przedstawicieli innych ras. A ja mam coraz większą do takowych awersję, ostatnio nawet do „zwykłych” elfów i smoków. :)

      Odpowiedz
  2. Brzmi bardzo nieźle, choć osoby konsumpcyjnie drażliwe nie powinny chyba brać tej książki do ręki:) A przepisy jakieś są? Tak pytam, w razie gdybym akurat dostała w rybnym lampucerę.
    Ja do Kossakowskiej już parę razy się przymierzałam, jednak zawsze kończyło się to tak samo: kupowałam jednak co innego. Jestem trochę nieufna z uwagi na jej podejrzaną płodność literacką. Ostatnio trochę ucichła, ale był moment (ze dwa lata temu), że co chwilę pojawiało się coś nowego.

    Widzę, że wczorajszy dzień natchnął Cię Diunowo. White, Kossakowska, Herbert – czy ja na pewno trafiłam na właściwy blog?:P

    Odpowiedz
  3. O, to jest świetna książka! Fabularnie wprawdzie trochę kulejąca, ale za to językowo bijąca milion innych pozycji – i ta wyobraźnia… Świetnie się przy niej ubawiłam, dostawałam spazmów z zazdrości (nigdy nie będę tak pisać jak ona;-) i pod koniec pomyślałam sobie, że to taka książka środka – typowo rozrywkowa lektura, ale wykonanie mistrzowskie. A jeśli nie kręcą Cię anioły, to polecam tej samej autorki „Zakon Krańca Świata”. Niezłe, naprawdę niezłe. I nie o aniołach;-)

    Odpowiedz
  4. Ale te anioły Kossakowskiej wcale złe nie są:)
    To znaczy książki o nich, bo anioły z definicji powinny być dobre. Czytałam „Obrońców Królestwa” i zabawna była ta książka.

    Przy okazji strasznie jestem ciekawa jak Ci statystyki skoczą po takim tytule posta – myślałam, że jakowaś wendeta się szykuje przeciw którejś ze współczesnych luminarek;P

    Odpowiedz
  5. Kanapki i paluszki w czasie lektury mogą być ryzykowne, skoro tam są obrzydliwości typu zielona, zbilansowana odżywka ze Śluźni. :) Nigdy nie próbowałam lampucery bagiennej, ale nazwa sugeruje, że lekko zamula. :)

    Odpowiedz
  6. A ja Ci polecę zbiór opowiadań Kossakowskiej „Więzy krwi”. Mroczniejsze, ale rewelacyjne.
    Bardzo, bardzo dobre są jeszcze cztery powieści, choć chyba raczej bardziej pasuje tutaj określenie mini-powieści, „Upiór południa”.

    A i anioły nie są takie złe, mają i akcję, i humor, i niezłych bohaterów. Ja je wielbię ;)

    Pozdrawiam!

    Odpowiedz
  7. Jak sobie przypomnę smakowaną w młodości jajecznicę na móżdżku, to mi żadne lampucery i zbilansowane odżywki nie straszne :) A zaznaczam, że tu i teraz ludziska nie takie dziwy jak u Kossakowskiej zjadają. Fugu nie fugu i inne ptasie gniazda i stuletnie jaja.
    PS. Do dziś pamiętam fascynację z jaką oglądałem scenę z Indiany Jonesa, w której Ford miał opylić małpi móżdżek :)

    Odpowiedz

Odpowiedz

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.