Blog Piotra Chojnackiego. Książki nowe, stare, znane i zupełnie zapomniane, pełna swoboda wyboru.
Krystyna ma dziewiętnaście lat i właśnie zaczyna pracę w szpitalu. Wrażliwa, pełna wpojonych w szkole ideałów dziewczyna zderza się ze szpitalną rzeczywistością: obojętnością, rutyną, chamstwem, intrygami. Nie umie pogodzić się z cierpieniem i śmiercią pacjentów. Jej uroda zwraca uwagę lekarzy; w swej naiwności Krysia nie dostrzega, że w nowym otoczeniu nie ma miejsca na prawdziwą miłość i wpada w pułapkę.
Jest rok 1487. Spragniona wiedzy Gredechin Specht w chłopięcym przebraniu jako Georg Starkfaust dołącza do niemieckiego humanisty Konrada Celtisa w nadziei, że będzie mogła przy nim poszerzyć swoje horyzonty. Kiedy po dwóch latach wędrówek docierają do Krakowa, dziewczyna postanawia wstąpić na miejscowy uniwersytet. Żeby uniknąć mieszkania z innymi studentami w bursie, szuka stancji – i znajduje ją w domu Filipa Kallimacha – poety, uczonego, doradcy króla, ale też człowieka o burzliwej przeszłości, którą Georg stopniowo będzie poznawać, podczas gdy Gredechin zainteresuje się życiem uczuciowym swego gospodarza.
Londyn, 1922 rok. Anglia podnosi się z trudem po pierwszej wojnie światowej. Rodziny wciąż opłakują zabitych, weterani żebrzą na ulicach, kobiety, jeszcze kilka lat wcześniej podpora wojennej gospodarki, znów są spychane na margines i muszą ustępować miejsc pracy mężczyznom. Owdowiała pani Wray i jej dwudziestoparoletnia córka Frances też próbują przystosować się do nowej rzeczywistości.
Żyjemy w czasach, gdy wydawnicza nowość po kilku miesiącach ląduje w księgarni z tanią książką, gdy ceny obniża się właściwie od dnia premiery, a niesprzedane końcówki nakładów ostatecznie wędrują na przemiał. Ale czy to naprawdę tylko cecha naszej epoki? Okazuje się, że nie. Księgarz Zbysław Arct w swych „Gawędach o księgarzach” opowiada o tym, jak wydawcy i księgarze od zawsze próbowali pozbywać się niechodliwych tytułów, zanim ostatecznie trafiły one na makulaturę.
Pisarstwo Lecha Borskiego nigdy do mnie nie przemawiało. Miałem wrażenie, że z jego bohaterami nic mnie nie łączy, że zachowują się irracjonalnie i żyją w jakimś niby realnym, a jednak odrealnionym świecie, autor zaś tyle przed czytelnikiem ukrywa (lub zostawia jego domyślności), że w ostatecznym rozrachunku zostajemy z niezrozumieniem tego, co właśnie przeczytaliśmy. Niestety historia Anny nie jest tu wyjątkiem.
Zawiodą się czytelnicy, którzy z listów Tove Jansson chcieliby się dowiedzieć więcej o powstawaniu książek o Muminkach. Właściwie w większości korespondencji w ogóle nie ma o nich mowy: co najwyżej jakaś wzmianka o ukazaniu się książki albo o przygotowywaniu ilustracji czy negocjacjach z wydawcami. O czym więc pisze Tove w swoich obszernych listach? Właściwsze byłoby pytanie, o czym nie pisze, bo doprawdy trudno wskazać temat, który by się nie pojawił: studia artystyczne, prace malarskie, wystawy, życie rodzinne i towarzyskie, zdrowie, choroby, finanse, podróże, lata spędzane na bałtyckich wyspach, miłość, kłótnie, rozstania, wojna, zachwyty życiem, zmęczenie życiem, życiowe wybory.