Opowieść o wydarzeniach współczesnych przeplata się z retrospekcjami – poznajemy życie Allana od chwili narodzin: nic wtedy nie zapowiadało, że mały Karlsson otrze się o wszystkie najważniejsze wydarzenia dwudziestego wieku jako wybitny specjalista od materiałów wybuchowych – co więcej, że w wielu odegra kluczową, choć przemilczaną przez podręczniki rolę. Oczywiście skojarzenia z Forrestem Gumpem pchają się same, ale należy je wypychać celnymi kopami na skraj świadomości, żeby sobie nie psuć lektury (podobnie postępujemy przy potknięciach o niezręczności przekładu, w końcu szwedzki język to trudna język). Bo powieść Jonassona to rzecz z rodzaju przyjemnych w czytaniu, zabawnych, miejscami nawet bardzo, i wciągających, choć to słowo ma ostatnio złe konotacje. Te czterysta stron wchłania się jednak samo, kilka scen po prostu zwala z nóg (mam wrażenie, że Jonasson wymyślił najbardziej oryginalne morderstwo w dziejach literatury), a książka pozostawia czytelnika w stanie rozkosznego oszołomienia, jak po kilku rundach na karuzeli. Bo też tempo wydarzeń i ich rozwój wywołuje lekki zawrót głowy, który utrzymuje się przez dłuższy czas. Na zimowe depresje jak znalazł.
Jonas Jonasson, Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął, tłum. Joanna Myszkowska-Mangold, Świat Książki 2012.
Zapraszam do przeczytania
Daj się zakręcić (Jonas Jonasson, „Analfabetka, która potrafiła liczyć”)
Stary człowiek i może (John Scalzi, „Wojna starego człowieka”)
Kameralny dramat (Magda Szabó, „Piłat”)
„Aż mi się chce wyjść z kina” (Tove Jansson, „Słoneczne miasto”)
Wyczerpane paliwo (Maciej Hen, „Deutsch dla średnio zaawansowanych”)
Czerwone i czarne (Guareschi, „Ciao, don Camillo”)
Zioła prowansalskie (Marcel Pagnol, „Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki”)
:) Ja dotąd wspominam lądowanie na Balii Mr.-a 1000 Dollar oraz wysadzenie w powietrze Władywostoku;)
A to tylko wybrane epizody:))
Ale moje ulubione:) Aha jeszcze Kim Dzong Il na kolanach był świetny.
Płaczący, hi hi:))
Tak miałam dodać, że płaczący:)
„Zgoliłbyś te wąsy!” :D Allana się pamięta, oj, pamięta. Dałby Los tak pożyć. Mnie się bardzo, ale ja, jak już wielokroć pisałem, mam słabość do dziarskich staruszków.
PS. A baboli było. I to rzeczowych. Chyba nawet wymieniałem coś u siebie :)
Wymieniałeś babole, dlatego się poczułem zwolniony z obowiązku. Skandynawowie nie mają szczęścia do tłumaczy, w Mankellach zęby bolą czasem. Tylko Waltari, o ile on się łapie na Skandynawa, ma dobre tłumaczenia.
Czytałam coś w tłumaczeniu Kojro (z fińskiego) i było ok. Islandczycy niestety chyba też nie mają szczęścia, z tego, co na blogach czytałam. Ja Skandynawów nigdy w polskim tłumaczeniu nie czytałam, więc pojęcia nie mam.
To nigdy nie są tłumaczenia kompletnie złe, ale nad każdym mógłby się redaktor pochylić głębiej.
Trudno mi ocenic ale z tego, co czytałam o Skugga Baldur to wydaje sie, ze tłumaczenie jest kompletnie skonocone:(
Ja czytałem głównie Mankelle, żaden nie był bardzo dobry, a co najmniej jeden dość skopany tu i ówdzie.
Ja czytałam po niemiecku i tłuamczenie było dobre.
Niemcom zawsze było bliżej językowo do Skandynawów, w Polsce chyba cała szwedzka klasyka była przekładana via niemiecki, choćby Lagerlof.
Tak wiem, nawet aktualnie prowadzone sa rozmowy o takim projekcie, z moim udzialem…ale pewnie nic z tego nie bedzie.
Powodzenia w takim razie, oby się udało:)
Dziękuję, aczkolwiek nie wiem czy chcę żeby się udało. Primo wolę jednak tłumaczenia bezpośrednie, secundo muszę pracować, żeby z tego wyżyć, rozrywkowo nie bardzo mam czas:(
Ta, stawki polskich wydawców z nóg nie zwalają, to trzeba przyznać.
No właśnie i mówisz to jako polski rezydent, tutaj to bym dosłownie na waciki zarobiła pewnie:(
No po przeliczeniu na euro to nie wiem, czy choćby na waciki:P Na pewno nie żadne markowe:))
Czytałam jakiś czas temu i zgadzam się z Twoją recenzją :)
Jest to baaardzo pozytywnie zakręcona i zabawna książka. Czyta się ją równie przyjemnie jak Twoją recenzję :-)
No i mnie masz. Wystarczyło napisać „najbardziej oryginalne morderstwo w literaturze” i już się ślinię:-)
Jako znawczyni na wątek kryminalny jako taki pewnie się skrzywisz, morderstwo może też znajdziesz oryginalniejsze:) Bo teraz do mnie dotarło, że właściwie powinienem napisać „najbardziej oryginalne narzędzie zbrodni”:))
Oj tam, oj tam… Muszę popracować chyba nad swoim wizerunkiem:-)
A ci Ci się nie podoba w wizerunku naczelnej kryminalistki, znaczy znawczyni kryminałów? Specjalizacja to podstawa:)
Akurat nie mam nic przeciwko temu przeciwko mianu „naczelnej”, „kryminalistka” też może być, ale niepokoi mnie ten podtekst w krzywieniu się… Że niby co, szukam dziury w całym (no, może, jak mnie najdzie taki nastrój…)? Czasem nawet uda mi się coś przeczytać, co mnie usatysfakcjonuje:-)
Jako oczytana w kryminałach raczej nie uznasz intrygi za szczególnie oryginalną, po prostu i bez podtekstów:) Ale reszta może Cię usatysfakcjonować.
Oj ja też świetnie bawiłam się podczas słuchania (miałam audiobook czytany przez Artura Barcisia). Na długo zapamiętam pomyłkowo wyszytą na kurtkach nazwę grupy – zamiast The Violence – The Violins i skutki tej pomyłki oraz
te lakoniczne stwierdzenia przy kolejnym nieboszczyku: „I tak zginął numer … ” :)
Same dobre rzeczy słyszałem o audiobooku, jeśli mnie kiedyś najdzie na powtórkę, to chętnie spróbuję w tej wersji:)
Koniecznie :) Artur Barciś czyta tę książkę rewelacyjnie :)
Ciekaa lektura na zimowy wieczór :-)
Czy znaczki na okładce mają związek z filatelistycznymi zainteresowaniami Karlssona? Czy to nawiązanie do licznych podróży? Zastanawiam się też, czy jego nazwisko to czysty przypadek, czy ukłon w stronę Astrid Lindgren. :)
Na podstawie wydanych u nas ostatnio książek szwedzkich autorów można by domniemywać, że mieszkańcy tego kraju to melancholijni ponuracy o perwersyjnych skłonnościach i morderczych instynktach – dobrze, że pojawia się u nas też literatura nadwerężająca ten mroczny wizerunek. :)
Czekałem aż coś o tych znaczkach będzie, ale się nie doczekałem, więc one chyba symbolizują te liczne podróże. Co do Lindgren – nie odważyłbym się na snucie daleko idących porównań, chociaż obaj bohaterowie są nader bezstresowi w podejściu do życia:) Mordercze instynkty i przestępcze skłonności występują, a jakże, ale faktycznie bez nuty melancholii – całość trochę w klimacie gangu Olsena:)
Klimaty gangu Olsena wspominam z sentymentem, więc mam wrażenie, że powieść Jonassona spodoba mi się, nawet jeśli Allan Karlsson nie jest Karlssonem z Dachu. :)
Też mam takie wrażenie:)
Tobie przyszedł na myśl Gump, a mnie Franek Dolas :)
Fajna ta książka, lekka i zabawna. Czy ktoś zna jeszcze jednego tak rozrywkowego Skandynawa pisarza?
Nie wiem, czy jest drugi taki rozrywkowy. Kryminały Waltariego niezłe są.
Ale czy zabawne? Bo te historyczne aż ociekają melancholią.
Zabawne i przyjemne, zupełnie nie jak Waltari:)
Jeszcze nie czytałam – kupiłam na kindla za całe 0,20£, dla odmiany po angielsku…
To z pewnością jedno z lepiej wydanych 0,20 Ł w Twoim życiu:) Miłej lektury.
Taką mam nadzieję :D Dziękuję!
O, też leży u mnie na kindlu i zbiera cyfrowy kurz. Może nawet była to ta sama promocja ;) Poczekam na zimową depresję (przyjdzie pewnie w okolicach marca, bo wszystko się poprzesuwało) i wtedy przeczytam. Mam nadzieję, że angielska wersja bez wpadek.
To chyba źle zabrzmi, jeśli będę Ci życzył zimowej depresji? :P
Przeczytałam tę książkę (po polsku) prawie rok temu i do tej pory nie napisałam o niej na blogu ani słowa. Po prostu mowę mi odjęło z wrażenia. nie wiem w czym tkwi problem. W tłumaczeniu? W nieprzetłumaczalności?
Ale mowę Ci odjęło, bo jest tak źle przetłumaczona, czy wręcz przeciwnie?
Po prostu pewne rzeczy chyba nie dają się przetłumaczyć, żeby brzmieć równie humorystyczno-ironicznie po polsku. CHYBA. Naprawdę nie wiem. Czytałam oryginał tylko w wersji LL i bardzo mi się podobał, a polska wersja strasznie mnie rozczarowała. Muszę przeczytać szwedzki oryginał.
Czyli czas uczyć się szwedzkiego:)
Ha! Niemal po roku od twego wpisu ja również poznałem przygody Allana. I podobnie jak Ty stwierdziłem, że do setki sporo mi brakuje, a już nie mam szans na przeżycie takich przygód jak bohater. Książkę czytało się całkiem dobrze, i nawet nie wiedziałem, że to ma aż czterysta stron! Czytałem na kindlu, a tam tylko procenty. Co do morderstwa to faktycznie bardzo oryginalne. Jestem ciekaw filmu – czy choć trochę oddaje klimat książki.
O tutaj trailer:
http://youtu.be/H2Rf_-wgYZ0
Widzę dużo efektownych wybuchów :) Chyba warto się zainteresować filmem bliżej. A skoro podobał Ci się „Stulatek”, to i „Analfabetka” może mieć u Ciebie szanse.