Zaczyna się z takim przytupem, jaki rozlega się tylko wtedy, gdy pirat łomocze drewnianą nogą o pokład. I z gwizdem. Gwizdem pocisków padających na Necroville, podupadające miasto, gdzie z upodobaniem zabawiają się korsarze z Mórz Wszetecznych. Kapitan Roland Wywijas i jego wierna załoga, oderwani od portowych rozrywek, szybko namierzają agresora i ruszają do walki. Zastosowawszy nader oryginalne środki bojowe, pokonują agresorów i zagarniają nowy statek w miejsce swojej starej łajby. Zdobyczna jednostka budzi niepokój, tu i ówdzie spod farby przebija jakiś pentagram, a z różnych miejsc zaś dobiegają dziwne ryki.
Byle ryczący demon nie jest w stanie wystraszyć piratów, którzy sami w sobie są dość straszni jako mutanci, wyrzuceni poza nawias społeczeństwa i obdarzeni rozmaitymi nadprogramowymi narządami lub zdolnościami – kapitan Roland, na przykład, nader sprawnie posługuje się wyrastającymi z pleców mackami, dzięki którym zdołał udaremnić niejeden bunt na pokładzie. Wokół Rolanda i jego załogi zaczyna się jednak dziać zbyt dużo zastanawiających rzeczy, by przejść nad nimi do porządku dziennego. Kapitan zaczyna drążyć, a to, czego się dowiaduje, wcale mu się nie podoba…
„Wyspa skarbów”, „Złoto z Porto Bello” czy „Kapitan Blood” to pirackie powieści, które wspominam z przyjemnością. Miałem nadzieję, że Marcin Mortka napisał podobną historię i ponownie przeniosę się na pokład żaglowca, między załogę, w której na bank będzie jeden jednooki, jeden z drewnianą nogą i obowiązkowa papuga, a podchmieleni rumem marynarze wyśpiewywać będą fałszywie „Johoho i butelka rumu”. Abordaże, statki ze skarbami, piękne branki… Ech. Nie powiem, autor bardzo udanie nawiązał do klimatu pirackich klasyków: nie żałuje czytelnikowi egzotycznych żeglarskich terminów i nieco mniej egzotycznych dosadnych przekleństw. Nie żałuje także rubasznego humoru budzącego zdrowy rechocik, i efektownych scen walki. Nadprzyrodzone elementy: mutacje, szamańska magia, a nawet demony obsługujące statek są atrakcyjnym urozmaiceniem pirackiego sztafażu. Niestety, gdzieś tak w połowie książki powoli zacząłem tracić nadzieję, że Marcin Mortka podąży za tak pożądanymi przeze mnie klimatami awanturniczymi. Wyobraźnia skierowała go bowiem w teoretycznie również atrakcyjnym kierunku ogólnoświatowej apokalipsy wywołanej starciem rywalizujących od wieków Demonów i Aniołów. Też pięknie, ale w miarę lektury coraz silniejsze stawało się wrażenie, że wątek piracki i paranormalny sklejane są nieco na siłę, a finał w ogóle mnie nie przekonał: za dużo gadania, za mało akcji.
Krótko mówiąc: mnóstwo udanych pomysłów, spory potencjał i barwny styl; ciekawa piracka banda i wiele świetnych epizodów, ale i niezbyt spójna koncepcja całości. Z zapowiedzi na okładce wynika jednak, że Marcin Mortka nie porzuca Mórz Wszetecznych i spotkamy jeszcze Rolanda, Baobaba, Julię i Berbelucha. Liczę, że następnym razem dostanę solidną porcję piratowania: wszeteczeństw, łupienia i żeglarskich manewrów z rubasznymi powiedzonkami. Materiał jest tej klasy, że obejdzie się bez udziwniania na siłę.
Marcin Mortka, Morza Wszeteczne, Uroboros 2013.
Zapraszam do przeczytania
Parostatkiem w piracki rejs… (Anna Hrycyszyn, „Zatopić »Niezatapialną«”)
„Bogatsi i sprytniejsi od innych” (Scott Lynch, „Kłamstwa Locke’a Lamory”, „Na szkarłatnych morzach”, „Republika złodziei”)
Szorstka jak lina cumownicza (Ian McGuire, „Na wodach Północy”)
Nieustanna niespodzianka (Jan Potocki, „Rękopis znaleziony w Saragossie”)
„Trzy lata albo i cała wieczność” (Hampton Sides, „W królestwie lodu”)
„Okręt, który morze ukochało szczególnie” (Stanisław Biskupski, „ORP »Orzeł« zaginął”)
Raj dzieciństwa (Natalia Rolleczek, „Kuba znad Morza Emskiego”)
(Odwiedzono 481 razy, 2 razy dziś)
Arrrrrrgh! Cóż za gustowna syrenka :P
Prawda? Syrenek u nas sporo, chociaż kucyków więcej :P Niestety, nie trafiają mi się żadne lektury z kucykami :(
Ja bym mógł dołożyć transformersa :P A na odtrutkę po, jak piszesz, fatalnej końcówce „Mórz …”, proponuję powtórkę z Rabarbara. Masz grochowiny do fajki i grochówkę do talerza?
Oo, haniebnie zapomniałem o Rabarbarze. A niedawno czytałem :( Mam tylko obierki od jabłka i pomidorową :P
Polecam też uwadze TO. Już na okładce jest gość bez nogi :P
PS. Arbuz by uszedł, ale z pomidorową bym nie startował, no, chyba że nakroisz wędzonki :D
Wydanie śliczne, ale gdzieś ostatnio czytałem, że Polkowski zwalił tłumaczenie Księgi dżungli, więc nie wiem, czy zaryzykuję Stevensona :P Prędzej kupię jakieś stare wydanie.
Pomidorowa z wędzonką to jest rewolucyjny pomysł do wypróbowania :D
Mam, czytałem co prawda dawno, ale nic mi tam nie zgrzytało. Rikki-Tikki-Tavi zaczarował wówczas chłopaków, bo powtarzałem ze trzy razy. Hmm, no ale ja nie siła fachowa, a i innych translacji nie pamiętam :(
Kwestia jest o tyle bezprzedmiotowa, że wydanie z rys. Wilkonia kosztuje majątek i w ogóle są chyba dwie wersje. A znam tylko jedyne niegdyś dostępne, stare i też nienajlepsze
Czy ja wiem czy majątek? W obliczu tego, że mini książeczka do nauki czytania kosztuje na arosie dychę, to te 35 zeta za „Księgę …” nie wydaje mi się ceną wygórowaną. I abstrahując od tłumaczenia, wydanie jest naprawdę świetne. A zauważ, że ja ilustracją Wilkonia raczej się nie zachwycam :)
Za to 35 zł to sobie nowego Pratchetta kupię :P Ja Księgę znam, a moje dzieci wolą inne lektury:)
No to mów, że masz inne plany zakupowe, a nie że drogo. Zresztą tak przeliczając, to ja za parę groszy więcej kupiłem trzy tomy Runcimana. Jaki nowy PT?
29 IV Para w ruch, o Moiście von Lipwigu, mam tylko nadzieję, że nie będzie kolejnym klonem Piekła pocztowego.
I bardzo ładnie. Głowiłem się nad prezentem urodzinowym dla Kitka :) A tu jak znalazł :)
Jeszcze się ukazała Długa wojna, ale chyba wolałbym Parę :P
A tego cyklu Kitkowi nie kupuję, bo raczej nie Jej klimaty, a i sam zastanawiam się nad kontynuacją :)
Już mam drugi tom, a właśnie zauważyłem, że po angielsku już i trzeci się szykuje, uch.
Ja wiem, że pisze tandem autorski, ale tempo z deczka niepokoi :(
Ja się chyba skuszę na tę „Wyspę skarbów”, bo wprawdzie Polkowski mnie odstrasza (jego tłumaczenie „Władcy pierścieni” zabija według mnie połowę atrakcyjności tej książki) za to ilustracje! Gdyby Innocenti nie zilustrował „Pinokia”, w życiu nie dalibyśmy rady go przeczytać, a tak weszło niemal bezboleśnie!
A stare (bardzo) wydanie „Wyspy skarbów” posiadam w domu. Tłumaczenie (nie pamiętam teraz czyje) także jednak nie budzi mojego entuzjazmu.
Ja zmogłem Wyspę skarbów w oryginale, więc już mi żadne tłumaczenie nie podpasuje :) Ale stary Birkenmajer nie jest zły, ma swój urok.
Kolega tu nie prawi o chęci do przeczytania awanturniczej historii, bo ta syrenka kolegę zdradza! Pirackiego romansu Ci się chce, ot co!:P
A tak serio, ja coś nie mogę się za Mortkę chwycić. Robiłam nawet parę przymiarek do Tappiego, ale ciągle coś stawało na drodze:(
Ciszej, nie demaskuj mnie tak ostentacyjnie :P Syrenki u Mortki zaiste nader do swawoli chętne, ale ja tu przykładny mąż jestem :D Spróbuj z Tappim, bo chwalą wszędzie, i daj znać.
Jak nie demaskować, jak sam się ostentacyjnie prosisz!:P Skoro jednak syrenki chętne do swawoli, wnoszę że dzieło pana Mortki przeznaczone jest raczej dla starszych chłopczyków?
Nie wiem, czy upcham tego nieszczęsnego Tappiego w grafiku, naprawdę! Chyba, że już zacznę sporządzać listę książek do przeczytania wnukom:(
Dzieło wręcz dla bardzo dużych chłopczyków, i to nie tylko ze względu na swawolne syrenki, ale i nader piracki język. I bynajmniej nie mówią „do kroćset fur beczek” :P
No to chyba faktycznie zabiorę się za tego Tappiego. Wprawdzie brodaty i z lasu, ale wygląda na znacznie bardziej kulturalnego!:P
I pewnie z syrenkami tylko w kosi kosi łapci się bawi :)
Widziałeś kiedyś syrenkę w lesie? A rusałki pewnie za wstydliwe:P
A Tappi to leśny stwór? W każdym razie w Morzach rusałki chętne są do pocieszania marynarzy :P
Świetna książka a raczej cała trylogia. Doskonałe ma dialogi, fabuła jest tam taka dobra ale nie doskonała, natomiast wymiany zdań często pierwszej wody. Książka to abstrakcja nawet jak na standardy fantazy.