Najbardziej znana literacka bajarka, Szeherezada, była „młodą dziewczyną o smukłych kształtach, wielce piękną pełną wdzięku i urody”. „Znała księgi i kroniki, podania o życiu starożytnych królów i opowieści o żyjących niegdyś ludach”. Snuła baśnie zachwyconemu królowi, by ocalić swoje życie. Szeherezady Witkowskiego nie są ani smukłe, ani piękne, nie gustują też w królach. Ich opowieści są bardziej przaśne, a snują je, by ocalić przed zaginięciem świat, którego są ostatnimi przedstawicielkami.