Energia, jaką poświęcam na to, żeby nie czytać bestsellerów, z pewnością jest godna lepszej sprawy. Z rzadka się nadłamuję, bo a nuż miliony nie mogą się mylić i umknie mi, nie powiem, że Dzieło, ale może przynajmniej sympatyczne czytadło. Najłatwiej nadłamać mnie drukując na okładce, w recenzjach i omówieniach, że książka jest ciepła i pełna humoru. Na zabawne to jestem Wenclów pies. Jakiś czas temu dałem więc szansę powieści z nurtu prowansalskiego, z tych co to Amerykanin w średnim wieku zaczyna poszukiwać sensu i osiada na malowniczym, przepraszam za słowo, zadupiu, najlepiej francuskim, bo to dla takiego i egzotyka, i zarazem niezbyt daleko od cywilizacji. Ot, kilka godzin lotu przez ocean.
A potem jest jak w dobranocce o Marcelim Szpaku: znaczy
bohater dziwi się światu, a świat dziwi się bohaterowi.
Z zetknięcia tych zdziwień, zdaniem autorów i wydawców, powstawać mają te ciepłe i pełne humoru bestsellery: ciepło jest w nich o tyle, że w Prowansji przez część roku panują upały, a humor polega na tym, że cudzoziemiec nie zna miejscowego języka, więc prosi w sklepie o oczy zamiast o jajka. Naciąłem się raz i wystarczy. Nigdy więcej Amerykanina w Prowansji. Stop. Sprawdziłem, autor inkryminowanego dzieła jest Brytyjczykiem. To też źle o nim świadczy, aczkolwiek zaszłości historyczne wiele tłumaczą.
Co innego jednak, gdy o Prowansji pisze Francuz i to na dodatek wspominający własne dzieciństwo wśród prowansalskich wzgórz. Pomyśleć, że mógłbym nigdy nie trafić na Marcela Pagnola i jego Chwałę mojego ojca. Zamek mojej matki, gdyby nie rzucona mimochodem wzmianka znajomej czytelniczki. Obejrzana w księgarni okładka pyszniła się pochwałami, jakim to klasykiem humoru jest autor, znany dramaturg i reżyser, i jak to wkroczymy z nim w magiczną krainę dzieciństwa (czerwone światełko zaczęło migać ostrzegawczo), oraz rysunkiem Sempégo (lampka nieco przygasła). Wciąż niepewny, kwestię wydatkowania 34,90 zł zwaliłem na barki Świętego Mikołaja. Staruszek potrząsnął kabzą, a ja przyciśnięty bożonarodzeniowym weltschmerzem zabrałem się do lektury.
przyjaźń z wiejskim chłopcem.
Dawno nie czytałem takiej książki.
 |
| W takich mniej więcej warunkach czytało się o lecie w Prowansji. |
Marcel Pagnol, Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki, tłum. Paweł Prokop, Małgorzata Paszke, Wydawnictwo Esprit 2010.
Zapraszam do przeczytania
Zioła prowansalskie rok później (Marcel Pagnol, „Czas tajemnic”)
Wyprawa po Piękną Piekarzową (Marcel Pagnol, „Żona piekarza”)
„Kobieta, która wymyka się swej kobiecości” (Colette, „Narodziny dnia”)
„Dom dźwięczny, suchy i chrupki jak chleb jeszcze ciepły” (Colette, „Dom Klaudyny”)
Klaudyna tęskni (Colette, „Klaudyna powraca”)
Świat dawno miniony (Laurie Lee, „Jabłecznik i Rosie”)
Ostatnie lato dzieciństwa (Ewa Nowacka, „Kilka miesięcy, całe życie”)
Kolego, kolega się marnuje w aktualnej pracy! Pisać należy, a nie walczyć z zakutymi łbami niektórych ;)
Bardzo obrazowa recenzja, zachciało mi się wręcz natychmiast wyskoczyć w celu zakupienia książki :D
Czytaj więcej i pisz więcej ;)
Kolega nigdzie się nie marnuje. Żeby kolega nie walczył, to cała blogosfera mogłaby sobie co najwyżej instrukcję na proszku do prania poczytać:P
Łatwo powiedzieć, żeby czytać więcej. Jutro przejażdżka komunikacją wiejską, ślisko ma być i pewnie będzie obsuwa. Dołożę sobie dodatkową książkę do plecaka:)
Jak nic przegapiłabym ten tytuł. Bez Twojej notki. A że uwielbiam wspomnienia okresu przedwojennego to coś dla mnie. Dzięki za tak obiecujący trop :)
Polecam się łaskawej pamięci.
Pagnola czytałam w wakacje „ona piekarza” – bardzo mi się podobała ta mała książeczka w formie dramatu.
Twój styl jest bardzo miły w czytaniu. Nie cierpię tego określenia, ale Tobie napiszę na zachętę – masz lekkie pióro.:)
Nie przestawaj czytać i pisać.
Dzięki, Kalio. To nie jest lekkość pióra, tylko długie lata terminowania, ale dobrze, że się czasem przydają takie nabyte umiejętności:)
Bardzo podoba mi się Twój styl pisania. Taki jak lubię, z dozą satyry, ale nie przesadzający i z humorem. :)
A po książkę sięgnę z przyjemnością.
Dzięki:)
Ach Prowansja mi się marzy, zwłaszcza gdy mi dzieciak katarzy…a katarzy też nie daleko już stamtąd jak się nie mylę…zapisałam tytuł i zapraszam do mnie na kawę http://ksiazkacafe.blog.onet.pl/
ach jejku!! moja kochana, cudna Prowansja – nie doczekam Mikołaja!!! Uwielbiam i tęsknię, więc może na otarcie łez poczytam.
moje słońce i radość, moje ukojenie, moja Prowansja!… aż mi zapachniało … i lawendą do tego!!!
Dziękuję. Link działa, a i „Żona piekarza” jakby mniej szczerzy kły :-))
Nie wim ja na Was ale na mnie spada seria skojarzeń w związku z samą okładką. Pan raczy recenzować tylko książki za zotówkę najwyżej bym nie posłała całego domu z torbami.
No przecież zwykle recenzuję książki za złotówkę:) A jak raz się trafiła nówka z księgarni, to zaraz marudzenie:P
Pagnola czytałam kiedyś w oryginale i pokochałam bez pamięci. Dlatego z obawą sięgałam po polskie wydania – a nuż je w przekładzie zniszczyli? Na szczęście nie! Kupuję wszystko co wydają i pochłaniam na nowo. U nikogo nie ma takiego klimatu, choć znam ludzi, którzy uważają te książki za naiwne. Dla mnie to „ulubiona półka”.
Naiwne? Biedni ludzie :P
Dobry wieczór, przypadkiem weszłam na te stronę i… zostaję :) Pod wpływem Pańskiej recenzji zakupiłam obie części wspomnień z dzieciństwa Pana Pagnola i coś czuję, że to będzie świetna lektura na nadchodzące lato. Śledzić będę również Pańskiego bloga, z przyjemnością! Pogonie pozdrawiam!
Bardzo mi przyjemnie, proszę się rozgościć :)