Wiech, „Nie ma takiej kobiety…”

przez
 

Wybrałem się z Gieniuchną do Narodowego Teatru na wzruszające sztukie z życia rodzinnego zachodnich, ma się rozumieć, szkopów. Ojciec profesor – ciepła klucha, syn – giestapowiec, synowa – giestapówka, mama – kawał cholery, na kółkach, bo na nogi nie może chodzić i wózkiem się posługuje. Jednem słowem, rodzinka – w kit ją i na szybę, jak to się mówi. Ale rozrywka duża i pouczająca. A zaczęło się od tego, że jak żeśmy przyszli do tego teatru, zwróciło naszą uwagie, że poważny facet w ciemnem garniturze z setki eksportowej, taki jakiś ala derektor, lata tam i nazad po tak zwanem hallu. Na zegarek patrzy i co i raz na ulice wygląda. Czem bliżej siódmej było, tem więcej z nerw wychodził, woźnych się o coś pytał, kontrolera zaczepiał i w ogólności ganiał tam i nazad jak kot z pęcherzem. Dziwiło nasz to mocno.
– To nic innego nie jest, Gieniuchną – mówię koniec końców do małżonki – tylko królowa ma tu przyjechać!
– Nie może być…
– Przekonasz się. Zwiedza Warszawę od deski do deski, to i tu przyjdzie.
Bardzo się Gieniuchną ucieszyła, bo nigdy jeszcze nie widziała królowej w wielkości naturalnej, i zdenerwowane w najwyższem stopniu zaczęliśmy latać za tem facetem. Już było po trzeciem dzwonku, kiedy szum się na ulicy zrobił, jakieś samochody zaczęli podjeżdżać. Główne drzwi się otworzyli i któś z niemożebnem hukiem wtoczył do teatru dużą, cynkową, familijną balie.
Gieniuchną krzykła:
– Jest, jest, królowa!
– Coś ty, z balią?! – mówię do niej.
– A dlaczego nie? Może Cedet zwiedzała i jak raz balie dawali. Nie ma kobiety, żeby nie wzięła. Królowa nie królowa, każda się skusi. A niezależnie jest to osobistość gospodarna, nie czytałeś w prasie, że chociaż w drodze, obiad w Warszawie zrobiła i gości na niego zaprosiła.
– O obiedzie, owszem, czytałem, ale o przepierce nie.
Przestaliśmy się sprzeczać, bo po pierwszej balii pokazała się druga, trzecia i dziesiąta. Jakieś świątecznie ubrane osoby ich wtaczali. Niektóre oprócz tego mieli kubły i durszlaki.
– Widocznie i świta królewska się obkupiła w cynkowe naczynia – zaznacza Gienia i widzę, że przybladła z zazdrości.
Podlatam do jednego eleganckiego faceta, któren z widłami do teatru przyjechał, i pytam się, czy w Brukselji tyż tych rzeczy dostać nie można, l on mnie dopiero wyjaśnił, że wycieczka nie jest z Brukselji, tylko z Konina. Nie miał czasu dłużej ze mną rozmawiać, bo leciał na sale, ale z widłami go nie wpuścili i musiał zdać do szatni, gdzie rozgrywali się rozdzierające sceny. Publiczność ani rusz nie chciała się rozstawać ze swojem blaszanem towarem.
– Balie nam poginą, łopaty się pomieszają! – rozpaczali widzowie, ale nie było rady. Powoli się wszystko uciszyło, światło zgasło i przedstawienie się zaczęło. Tylko Gienia gdzieś mnie kamfory dostała. Przepadła – kamień woda. Dopieru podczas ostatniego aktu jakiś hałas się zrobił przy drzwiach, pokazało się, że to Gieniuchna ma życzenie na sale balie wtoczyć. Nie doszło do tego, musiała zostawić na dole, ale brytfanny nie oddała. Położyła mnie ją na kolanach i mówi:
– Z ledwością zdążyłam do Cedetu przed zamknięciem. Taką jem litanie wyczytałam, że chociaż ja nie z wycieczki, musieli mnie balie i brytfankie sprzedać. Nie miałbyś sernika na Wielkanoc!
Jak publika potem z tego przedstawienia wychodziła, to taki był raban, brzdęk, szczęk i huk, że konie się na ulicy płoszyli, a przechodnie uciekali na drugie stronę, bo myśleli, że się teatr wali.
„Niemcy” podobali nam się nadzwyczaj. Gienia zachwycona. Mówiła, że nigdy jeszcze nie wyniesła ze sztuki tyle korzyści.
Cedet, czyli Centralny Dom Towarowy w Warszawie.
Wiech, Wiech na 102!, PTWK 1989, s. 125–126.

Zapraszam do przeczytania

Sovrn
(Odwiedzono 491 razy, 1 razy dziś)

36 komentarzy do “Wiech, „Nie ma takiej kobiety…””

  1. śmieję się jak norka :D też nigdy nie wyniosłam tyle korzyści ze sztuki, słowo! królowa robiąca przepierkę – genialny obrazek powstał mi w głowie..:D :D :D Widziałeś, że Legimi puściło całego Wiecha w formie e-booków? Szkoda, że nie umiem czytać e-booków, ale tak poza tym pomysł całkiem całkiem :)

    Odpowiedz

  2. To jest niezły trop, który można by podsunąć osobom odpowiedzialnym obecnie w teatrach za reklamę i marketing. Coś w rodzaju sprzedaży wiązanej – przyjdziecie na spektakl, to damy Wam cynk, gdzie jest przecena na plazmy, ewentualnie zapewnimy pierwsze 200 miejsc w kolejce oczekującej na otwarcie nowego salony RTV i AGD:)
    W Szczecinie siłą rzeczy nie było Cedetu, ale za to mieliśmy Pedet. Mój napływowy mąż do tej pory za każdym razem się dziwi, gdy słyszy to słowo:)

    Odpowiedz

    • Za moich czasów też już były tylko Pedety: na Woli, na Pradze, bo Cedet przeszedł do historii. Rabat na plazmę powinien być wliczony w cenę biletu, bo niedługo telewizory taniej wyjdą niż kulturalne rozrywki:)

      Odpowiedz

    • Coś o tym wiem – jutro idziemy z dziećmi do teatru lalkowego. Bileciki plus dojazd plus obowiązkowe lody w teatralnej kawiarence = grubo ponad stówka. Zdecydowanie taniej wychodzi włączenie Mini Mini…
      Z drugiej jednak strony – żeby mieć dobre miejsca – bilety rezerwowane były dwa miesiące wcześniej, więc albo ludność jest bogatsza niż się wydaje, albo też większość załapała się na jakąś tajemną promocję, którą przede mną ukryto. Jeśli będą jutro szczękać, wszystko będzie jasne:P

      Odpowiedz

    • Tia, dobrze, że chociaż w kinach jakieś pakiety rodzinne można dostać. A z tymi miejscami w teatrach to faktycznie dziwna rzecz. Może po prostu maniaków jest dużo, bo nie posądzam o zajmowanie wszystkich miejsc wycieczek szkolnych.

      Odpowiedz

    • Wycieczki szkolne jeżdżą w tygodniu. W weekendy widywałam natomiast zorganizowane grupy urodzinowe (całkiem fajny pomysł). Cena którą podałam obejmuje skorzystanie z pakietu rodzinnego…

      Odpowiedz

    • A idźcież! Ja próbuję od półtora roku dostać sensowne miejsca na „Czarnoksiężnika z Oz” w Krakowie. Zgapiłem jak wszedł repertuar na styczeń/luty i już jest czarno/zajęte. Do bani :(

      Odpowiedz

    • To chyba dobre rozwiązanie, bo inaczej spotyka człowieka tylko niewdzięczność. Ja po wczorajszym spektaklu usłyszałam od Starszego, który w październiku był w tym samym teatrze na czym innym: a czemu siedzieliśmy tak daleko? Bo jak byłem ze szkołą, to miałem miejsce w trzecim rzędzie, na środku!
      Jak dla mnie trzeci rząd, to tylko dla tych, co koczują pod kasą w dniu ogłoszenia repertuaru na następny kwartał…

      Odpowiedz

  3. Ech, czas Wiecha odświeżyć… Pamiętam jak ryczałam ze śmiechu nad „Ksiutami z Melpomeną” (bo to z „Ksiutów” jest – prawda?), uwielbiałam Bielicką, która od czasu do czasu w TV wiechem sie produkowała – najbardziej mi zapadł w pamięć tekst o remoncie/odbudowie??? Teatru Wielkiego i „pieczarkach” na suficie. Do tego stopnia, że kiedy z jakąś wycieczką ów teatr wizytowałam to największą uwagę tym „pieczarkom” poświęciłam;)

    Ale najukochańsza wiechowa książka to „Helena w stroju niedbałem” – historia oczami pana Piecyka to cymes, delicje, miód z boczkiem, i co tam kto chce:)

    Odpowiedz

  4. Dla Wiecha najlepszą reklamą są twoje wpisy. Mnie zachęciłeś do lektury skutecznie. I chociaż coraz częściej mawiam, za moich czasów – to i ebooki i audio mi nie straszne. W latach osiemdziesiątych rzeczywiście ze sztuki można było coś wynieść (i nie tylko czekoladę, czy balię :)), dziś coraz częściej wynosi się samemu. Chociaż aby nie malkontencić – ostatnio zdarzyło mi się parę razy wynieść też dobre wrażenie.

    Odpowiedz

  5. Lapidarne charakterystyki bohaterów „Niemców” boskie, znowu jakiś maturzysta skorzysta. :)
    Scena w teatrze kapitalna, brakowało tylko Zygmunta Bączyka z „Nie lubię poniedziałku” (zaopatrzeniowca z Sulęcic) ze swoją rzeźbą nowoczesną. :)

    Odpowiedz

Odpowiedz

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.