Blog Piotra Chojnackiego. Książki nowe, stare, znane i zupełnie zapomniane, pełna swoboda wyboru.
Rówieśnicy uważają że Agnieszka żyje pod kloszem, trzymana przez rodziców z daleka od przyziemnych spraw, „hodowana jak roślina”. Nadchodzi jednak moment, kiedy dziewczyna musi się skonfrontować nie tylko że światem, lecz także z wartościami wpajanymi jej przez rodziców. Jaki będzie wynik tego starcia?
Nie zna życia, kto nie jadał w stołówce w czasach PRL-u. Obiegowa opinia głosiła, że kiepska jakość posiłków wynikała z tego, że najlepsze kąski znikały w przepastnych torbach kucharek. Wspomnienie Marii Królskiej, która od 1969 roku szefowała wielu poznańskim stołówkom, pokazuje, że to nieprawdziwy i krzywdzący stereotyp, choć rzecz jasna do rozmaitych nadużyć na pewno dochodziło. Jednak to, co serwowano konsumentom zależało od wielu innych czynników.
Buba ma szesnaście lat i jest rozczarowującą córką popularnych rodziców: autorki książek niezbyt wysokich lotów i telewizyjnego prezentera. Skupieni na sobie rodziciele w domu raczej bywają, więc dziewczyną zajmuje się głównie dziadek, emeryt ze skłonnością do hazardu, który co prawda bywa sarkastyczny, ale potrafi ustawić wnuczkę do życiowego pionu. Buba podkochuje się w Adasiu, którego odbija jej piękna Jolka, na nauce nie bardzo pozwalają jej się skupić wieczorne partie brydża z ekscentrycznymi Mańczakami, a na dodatek co chwila wybucha jakiś kryzys: a to w małżeństwie jej starszej siostry, a to – co gorsza – w małżeństwie rodziców.
Andrzej ma czternaście lat, mamę i młodszą siostrę Majkę. W dwupokojowym mieszkaniu większy pokój jest ładnie urządzony, ale rzadko można z niego korzystać. Od śmierci ojca pokój jest wynajmowany przyjezdnym, żeby dorobić, a ponieważ mama uczy się na kursach wieczorowych, goście, siostra i w ogóle dom są na głowie Andrzeja. Mimo licznych obowiązków chłopiec lubi marzyć i rozważać różne kwestie, szczególnie przyszłości swojej i rodziny.
„Maryśka ze Śląska” to przedziwna, by nie powiedzieć kuriozalna, powieść łącząca w sobie prawdziwą fascynację lotnictwem, znakomite sceny lotów szybowcem, opisy górskiej przyrody i obrazki z życia wsi w Beskidzie Śląskim z ckliwą, opartą na wyświechtanych kalkach historią sierotki od pasania gęsi i krów z domieszką bajki o Kopciuszku.
Konieczność dożywiania najuboższych nie skończyła się wraz z Wielkim Kryzysem lat trzydziestych XX w. Niedługo potem wybuchła wojna i znów konieczne stało się uruchomienie kuchni wydających bezpłatne lub możliwie tanie posiłki, przede wszystkim zupy. O sytuacji w okupowanej Warszawie pisał Tomasz Szarota, ale podobne jadłodajnie działały w całej Polsce.